جوانى هستم ٢٨ ساله، بنده از سالى که به تکلیف رسیدم (١۵ سالگى) مدت ٣ سال مجرد بودم و در سن ١٨ سالگى ازدواج کردم و در این مدت ٣ سال مجردى مرتکب اشتباهاتى شدم که در قرآن وعدۀ عذاب داده شده است، و از روزى که ازدواج کردم دیگر آن اشتباهات را انجام ندادم و تا زنده هستم انجام نخواهم داد و خیلى خیلى پشیمان و ناراحت هستم و توبه کردم، امّا مدتى است که فکر آن اشتباهات (گناهان) من را دیوانه کرده و یک حالت روانى و عصبى دلهره و اضطراب دارم به قدرى دنیا برایم تنگ شده که از کار و زندگى مأیوس و ناامید شده‌ام، و ضمنا در آن موقع که این اشتباهات را انجام داده‌ام نمى‌دانستم که اینها حدود خداوند است و نمى‌دانستم که قیامت در کار هست، و از روزى که فهمیدم چه اشتباهاتى را مرتکب شده‌ام یک حالت وسواس پیدا کرده‌ام که با خود مى‌گویم: آیا این نمازهایى که مى‌خوانم و این توبه که کرده‌ام را خدا قبول کرده یا نه، و از خدا مرگ خود را طلب مى‌کنم و به قدرى ناراحت هستم و فکر کرده‌ام که یک حالت شک و تردید به من دست مى‌دهد و همیشه فکر آخرت و روز قیامت هستم. حال بنده چه‌کار کنم؟ تکلیف من چیست که از این زندان نجات پیدا کنم؟